روزى «امین» سزا لب حسرت گزیدن است‏

دل را زبیخودى سر از خود رمیدن است
جان را هواى از قفس تن پریدن است

از بیم مرگ نیست که سر داده‏ام فغان
بانگ جرس زشوق به منزل رسیدن است

دستم نمى‏رسد که دل از سینه برکنم
بارى علاج شوق، گریبان دریدن است

شامم سیه‏تر است زگیسوى سرکشت
خورشید من، برآى که وقت دمیدن است

سوى تو اى خلاصه گلزار زندگى
مرغ نگه در آرزوى پر کشیدن است

بگرفته آب و رنگ زفیض حضور تو
هرگل در این چمن که سزاوار دیدن است

با اهل درد شرح غم خود نمى‏کنم
تقدیر قصه دل من ناشنیدن است

آن را که لب به جام هوس گشت آشنا
روزى «امین» سزا لب حسرت گزیدن است‏