تا کی به تمنای وصال تو یگانه
اشکم رود از هر مژه چون سیل روانه
خواهد بسر آمد شب هجران تو یا نه
ای تیر غمت بر دل عشاق نشانه
خلقی به تو مشغول و تو غائب ز میانه
رفتم بدر صومعه زاهد و عابد
دیدم همه را پیش قدت راکع و ساجد
در میکده رهبانم و در صومعه زاهد
گه معتکف دیرم و گه ساکن مسجد
یعنی که تو را می طلبم خانه به خانه
روزی که برفتند حریفان پی هر کار
زاهد سوی مسجد شد و آن جانب خمار
او یار طلب می کندو جلوه گه یار
حاجی بره کعبه و ما طالب دیدار
او خانه همی جوید و ما صاحب خانه
هر در که زدم صاحب آن خانه تویی تو
هر جا که شدم پرتو کاشانه تویی تو
در کعبه و در دیر چه جانانه تویی تو
مقصود من از کعبه و بت خانه تویی تو
مقصود تویی ، کعبه و بت خانه بهانه
بلبل بچمن زان گل رخسارتو آن دید
پروانه در آتش شد و انوار عیان دید
عارف صف ذات تو در پیر و جوان دید
یعنی همه جا عکس رخ یار توان دید
دیوانه نیم من که روم خانه به خانه
هر در که زدم صاحب آن خانه تویی تو
هر جا که شدم پرتو کاشانه تویی تو
در کعبه و در دیر چه جانانه تویی تو
مقصود من از کعبه و بت خانه تویی تو
مقصود تویی کعبه و بت خانه بهانه
شیخ بهایی
سلام دوست عزیز و ممنون از محبتتون!
من گیلانی نیستم. اهل بروجنم ولی مگه فرقی هم میکنه؟!...
بازم بهم سر بزنید. نظرتون برام مهمه.
پاینده باشید.
واقعا نه هیچ فرقی نمیکنه آنقدر شعرتان زیبا بود که یک لحظه احساس کردم تو شالیزار هستم و تمام ذهنم به این سمت رفت که شماباید این احساس را تجربه کرده باشید!!حتما میام دوست عزیز!
امروز براستی فهمیدم همه جای ایران سرای من است
این منِ جدیده!شاید زیادی غمگین باشه...زیادی تناقض داشته باشه...مهم اینه که منه و مقصودش هم همینه که:
مقصود تویی کعبه و بت خانه بهانه!
آنسوی دلتنگیها همیشه خدایی هست که داشتنش جبران تمام نداشتن هاست!
این من ارزو داره بازهم نظرات پر محبتتون رو ببینه